Δεκάδες άστεγοι ζουν με την αβεβαιότητα του αύριο, χρήστες βιώνουν στο πετσί τους τον κοινωνικό αποκλεισμό και την εγκατάλειψη. Ντόπιοι και μετανάστες εργάτες προσπαθούν καθημερινά να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο επιβίωσης. Ιερόδουλες εξευτελίζονται σε καθημερινή βάση από τους «ευηπόληπτους» και μη νταβατζήδες και πορνοπελάτες τους. Ογκώδεις πολυκατοικίες συνθέτουν το τοπίο της μίζερης μητρόπολης. Αυτά θα συναντήσει κανείς μια τυπική μέρα στο μεταξουργείο και στον κεραμεικό πηγαίνοντας στη σχολή[1]. Ενώ αυτή είναι μια αυταπόδεικτη πραγματικότητα, οι φωνές της κυριαρχίας προσπαθούν να μας πείσουν με κάθε μηχανισμό τους (ΜΜΕ,μεγαλοκαθηγητάδες…)πως πρόκειται για πραγματικότητα αποκομμένη από τον μικρόκοσμο του πανεπιστημίου και ότι το μόνο που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι οι σπουδές μας και η «μελλοντική μας καριέρα». Για μας τέτοιες λογικές έχουν στόχο να αποκρύψουν το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την κοινωνία και αποτελεί ένα κοινωνικό χώρο με σημαντικό ρόλο στην εκάστοτε γειτονιά.[2]Ο χώρος της πόλης και οργάνωση του, επιδρά σε μεγάλο βαθμό και σε συλλογικό και σε ατομικό, όπως και οι κοινωνικοί αγώνες που εκτυλίσσονται σε αυτόν. Θέλοντας να καταπιαστούμε με ζητήματα των περιοχών γύρω από το γεωπονικό, μας κίνησε το ενδιαφέρον η σχεδιαζόμενη και πολυδιαφημιζόμενη ανάπλαση του μεταξουργείου και του κεραμεικού.
«Tο έργο αστικής αναζωογόνησης Κεραμεικού-Μεταξουργείου προβλέπει την κατασκευή και μετασκευή 30 κτιρίων, την κατασκευή φοιτητικών και εξειδικευμένων κατοικιών, καθώς και τη στέγαση επιχειρήσεων τεχνολογίας. Είναι ένα έργο συνολικού προϋπολογισμού 70 εκ. Ευρώ, το οποίο θα στηρίξει το ΥΠΑΝ με την διαδικασία της ταχείας αδειοδότησης(Fast Track).»
«Το σημαντικό γι’ αυτές τις προσπάθειες, που καταβάλλουμε σε συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς και τον Δήμο της Αθήνας, είναι ότι στηρίζονται κατά κανόνα σε ιδιωτικά κεφάλαια. Η ανάπτυξη θα προκύψει τα επόμενα χρόνια από την ιδιωτική πρωτοβουλία.»
Νότης Μηταράκης, υφυπουργός Ανάπτυξης
Εκτός από τα παραπάνω θα κατασκευαστεί εμπορικό κέντρο-χώρος «αναψυχής» 70εκ. ευρώ θα καλυφθούν κατά 50% από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Jessica και το υπόλοιπο μισό από κεφάλαια της εταιρείας Oliaros, η οποία έχει αναλάβει και προωθεί το έργο αστικής ανάπλασης «KM Properties», μέσω της ΜΚΟ μάσκας της «ΚΜ-πρότυπη γειτονιά».
Η ανάπλαση αυτή στηρίζεται στην διαδικασία που ονομάζεται gentrification(«εξευγενισμός»).Κατά την πραγματοποίηση της, επιλέγονται λαϊκές συνοικίες(συνήθως του κέντρου) με μικρή εμπορική δραστηριότητα. Οδηγούνται τεχνηέντως στην υποβάθμιση , π.χ. με την αστυνομία να προωθεί πιάτσες(ναρκωτικά, σωματεμπόριο),με αποτέλεσμα η αξία των ακινήτων να πέφτει σημαντικά. Σε αυτό το σημείο διάφοροι επίδοξοι «αετονύχηδες» , οι οποίοι αγοράζουν μεγάλο αριθμό ακινήτων σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές, προχωράνε σε σχέδια “ανάπλασης” των περιοχών, με στόχο τη δημιουργία καλλιτεχνικών lifestyle εκθεσιακών κέντρων και των αντίστοιχων lifestyle μαγαζιών.
Τέτοιους είδους αναπλάσεις βρίσκουν μόνους ουσιαστικούς ωφελημένους, τους μεγαλοεργολάβους όπως τον φιλόδοξο επενδυτή της Oliaros, Τσάκωνα, που κερδίζουν τεράστια χρηματικά ποσά και επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους. Παράλληλα εντείνεται η αστυνομοκρατία στο όνομα του δόγματος της τάξης και της ασφάλειας, με στοχοποιήσεις μεταναστών, ιερόδουλων[3] και άλλων «ανεπιθύμητων» στο γκλάμουρ «παράδεισο» των αφεντικών.
Το μεταξουργείο ήταν από το 19ο αιώνα και παραμένει μια εργατική συνοικία με ντόπιους αλλά και αρκετούς μετανάστες. Η υποβάθμιση της περιοχής συντελείται εδώ και περίπου 20 χρόνια, με στόχο την ισοπέδωση της συλλογικής μνήμης της συνοικίας. Τα κοινωνικά εγχειρήματα στην περιοχή δεν ευδοκίμησαν γνωρίζοντας την ωμή καταστολή του κράτους, όπως στην περίπτωση της εκκένωσης της κατάληψης Μυλλέρου και Γερμανικού από την αστυνομία (2006-07). Οι κυρίαρχοι μέσω της gentrification αλλά και με την προώθηση του απολιτίκ lifestyle , πέρα από την διάλυση της συλλογικής μνήμης του μεταξουργείου, προσπαθούν να εδραιώσουν ένα κλίμα αποστείρωσης του χώρου και να τον κατευθύνουν στα μέτρα τους.
Η επανοικειοποίηση των χώρων μας δεν πραγματώνεται με καμία ιδιωτική πρωτοβουλία, τις οποίες και διατυμπανίζουν περήφανα τα παπαγαλάκια ΜΜΕ, αλλά με τη συλλογική διαμόρφωση και την αυτοδιαχείριση τους. Οι χώροι ανήκουν σε αυτούς που ζουν, δραστηριοποιούνται, αγωνίζονται και αλληλεπιδρούν μαζί τους. Για μας κάθε διεκδίκηση ανοιχτού και ελεύθερου χώρου, μέσα στα περιορισμένα όρια του καπιταλισμού δεν είναι άσκοπη, θεωρούμε όμως αναγκαίο να πλαισιωθεί με την κατεύθυνση της ευρύτερης ανατροπής του σάπιου συστήματος. Σκοπός μας λοιπόν δεν είναι να καταστήσουμε τους χώρους της πόλης κρατικούς ή δημοτικούς, αλλά πραγματικά και κυριολεκτικά δημόσιους.
οι φοιτητές : βιαστικός και περαστικός
[1] Γεωπονικό αθήνας
[2] Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε, βλέποντας κόσμο της γειτονίας να κάνει τη βόλτα του στο χώρο της σχολής.
[3] Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του δημάρχου Καμίνη, που εντόπισε πρόβλημα στην περιοχή από τους παράνομους οίκους ανοχής. Για μας, είτε σε παράνομους είτε σε «νόμιμους» η εκμετάλλευση, οι σεξιστικές συμπεριφορές και ο βιασμός που υφίστανται οι ιερόδουλες είναι το ίδιο.