Έρχεται η ανάπτυξη και οι επενδύσεις λέει η κυβέρνηση και με ιδιαίτερο ζήλο συνεχίζει τον «αγώνα» της για να μειώσει το «δυσβάστακτο δημόσιο χρέος». Πάνω λοιπόν σε αυτήν την «τεράστια» προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση εδώ και μερικά χρόνια προς όφελος του προλεταριάτου, και όχι της αστικής τάξης, επιχειρηματιών, εφοπλιστάδων κ.α. ταξικών αδερφών τους όπως λένε κάποιοι περίεργοι, έστησε το ΤΑΙΠΕΔ(Ταμείο Αξιοποίησης Περιουσίας Δημοσίου) . Το ταμείο εμπνεόμενο από όραμα παρουσιάζεται ως εξής: «Το ΤΑΙΠΕΔ υλοποιεί ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου με τρόπο που αφενός θα συμβάλλει αποφασιστικά στη μείωση του δημόσιου χρέους και αφετέρου θα δημιουργεί τις βάσεις για την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής διαδικασίας στη χώρα μας με πολλαπλασιαστικά οφέλη για την οικονομία.», δηλαδή πρόκειται για ταμείο σωτήρα ,όχι αστεία.
Μέσα σε αυτό το ταμείο λοιπόν , στοιβάζονται υποθέσεις ακινήτων και όχι μόνο του Δημοσίου, για «αξιοποίηση», ή αλλιώς δωράκι σε όποιον επιχειρηματικό όμιλο θελήσει να τα αποκτήσει. Ένα από αυτά είναι το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό, το οποίο έχει σταματήσει να λειτουργεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Έπειτα από παρουσίαση του χώρου σε διάφορους μνηστήρες( εννέα συμμετοχές από επτά διαφορετικές χώρες εντός και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης)το ΤΑΙΠΕΔ επέλεξε τον καλύτερο, και δεν είναι άλλος από τον όμιλο LAMDA DEVELOPMENT,κάτι σε Λάτση παραπέμπει αυτό, όμιλος με παρελθόν και μέλλον για το κατασκευαστικό κεφάλαιο στην ελλάδα με έργα όπως golden hall και Athens mall(φροντίζει και για τα ψώνια μας δηλαδή) κ.α. εδώ το συμφωνητικό της 31ης μαρτίου «Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ, κατά τη σημερινή του συνεδρίαση και μετά από τη θετική γνωμοδότηση του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων, ανακήρυξε ομόφωνα την Εταιρία Lamda Development Α.Ε. Προτιμητέο Επενδυτή για την απόκτηση του 100% των μετοχών της Ελληνικό Α.Ε.. Είχε προηγηθεί η υποβολή ξεχωριστών γνωμοδοτήσεων (fairness opinions) από τους ΧρηματοοικονομικούςΣυμβούλους του ΤΑΙΠΕΔ, Citigroup και Piraeus Bank, οι οποίοι έκριναν δίκαιη και εύλογη την τελική οικονομική προσφορά, ύψους 915 εκ. ευρώ, της Εταιρίας και του επενδυτικού σχήματος που τη στηρίζει».
Αφού ολοκληρώθηκε το deal μεταξύ ΤΑΙΠΕΔ και LAMDA , η εταιρεία έχει στα χέρια της με αρκετά μεγάλη έκταση (περίπου 6500 στρ) σε σημαντικό σημείο στα νότια της Αθήνας να κάνει το παιχνίδι της. «Στόχος είναι να δημιουργηθεί, στη βάση ενός ολοκληρωμένου και συνεκτικού σχεδίου, μια πρωτοποριακή μητροπολιτική ανάπτυξη, η οποία θα συνδυάζει την ομορφιά και τα μοναδικά χαρακτηριστικά της περιοχής, με εμβληματικά κτήρια, πρωτοποριακές υποδομές και ποικίλες υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, που θα βελτιώσουν την καθημερινότητα εκατομμυρίων κατοίκων της Αττικής. Η επένδυση προβλέπει την ανάπτυξη οικιστικών ζωνών, ξενοδοχείων, εμπορικών κέντρων και καταστημάτων, θεματικών πάρκων, μουσείων τέχνης και πολιτισμού, υπαίθριων πολιτιστικών χώρων, κέντρων υγείας και ευεξίας, χώρων αθλητισμού και αναψυχής, τη δημιουργία ενός σύγχρονου επιχειρηματικού, εκπαιδευτικού, ερευνητικού κόμβου καθώς και την πλήρη αναβάθμιση της υπάρχουσας μαρίνας και του παραλιακού μετώπου. Κεντρικό συστατικό στοιχείο της επένδυσης και χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας της, είναι η δημιουργία και η συντήρηση ενός πάρκου 2.000.000 τετραγωνικών μέτρων, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, με ελεύθερη πρόσβαση προς το κοινό καθώς και η αναβάθμιση του παραλιακού μετώπου, με επίσης ελεύθερη πρόσβαση προς το κοινό.» ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ…
Τι σημαίνει όμως πρακτικά η πρόταση της LAMDA ,πέρα από τον ωραιοποιημένο λόγο περιγραφής των σχεδίων της για την περιοχή? Πολύ σύντομα σημαίνει «ξεπούλημα δημόσιου χώρου», επειδή όμως αυτό είναι γενικόλογο παραθέτουμε από κάτω μια συνοπτική ανάλυση.
Αρχικά, « εμβληματικά κτήρια, πρωτοποριακές υποδομές και ποικίλες υπηρεσίες υψηλού επιπέδου», είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι οι συντελεστές δόμησης θα ανέβουν στα ύψη προκειμένου να ικανοποιηθούν και οι πιο designατες αρχιτεκτονικές διαμορφώσεις, ουσιαστικά μια «βίαιη» αρχιτεκτονική θα μετασχηματίσει το σχετικά ήπιο περιβάλλον σε μια καρικατούρα Monaco ή Las Vegas, προκαλώντας πραγματική υποβάθμιση του παράκτιου και όχι μόνο χώρου. Επίσης η ανάπτυξη ξενοδοχείων, εμπορικών κέντρων και καταστημάτων αλλά και η ανάβαθμιση όπως αναφέρεται της μαρίνας και του παραλιακού μετώπου, για τα αφεντικά σημαίνει κατασκευή νέων mall προκειμένου να ικανοποιείται μέχρι αηδίας η δίψα για κατανάλωση(αλήθεια ποιοι θα καταναλώνουν?) που σίγουρα υα υπάρχει καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα, αλλά και προσέλκυση πλούσιων ελλήνων ή ξένων για να εξασφαλίσουν τη δική τους θέση στη μαρίνα και να παρκάρουν το γιοτ τους. Τέλος, τα περί της ελεύθερης πρόσβασης στην παραλία και στο πάρκο, φαίνονται πολύ «ωραία», όμως ας μην ξεχνάμε ότι μάλλον εννοούν την μη ύπαρξη οικονομικού βάρους για την είσοδο στο χώρο(γεγονός και αυτό υπό αμφισβήτηση) κατά τα άλλα, οι σεκιουριτάδες θα αλωνίζουν και θα σκανάρουν το χώρο μην τυχόν και ακουστεί/συμβει τίποτα παράξενο, μην τυχόν και τίποτα ξεφύγει από την κανονικότητα.
Υπάρχει κάποια προοπτική για την εξέλιξη του χώρου του πρώην αεροδρομίου πέρα από μια βίαιη μετατροπή του σε μια κόπια του dumbai? Πιστεύουμε πως ναι, αλλά θέλει δουλειά. Διαφορετικές απόψεις/ενστάσεις για το παραπάνω μέλλον του χώρου έχουν διατυπωθεί ακόμα και από το ΕΜΠ , μέσω του εργαστηρίου αστικού περιβάλλοντος της αρχιτεκτονικής, αλλά και από άλλους κατά καιρούς «ειδικούς ή μη» Όμως είναι τελικά αυτό που πρέπει να ζητάει το ανταγωνιστικό κίνημα? Μάλλον όχι, το ουσιαστικό ζητούμενο είναι η οικειοποίηση του δημόσιου χώρου από την ίδια την κοινωνία και προπαντώς από τους αγωνιζόμενους/ες. Μια στείρα «πρασινοποίηση» του χώρου μπορεί να δημιουργεί καλύτερο κλίμα και να είναι ευκαιρία αποθέωσης της «ομορφιάς « μιας πόλης, αλλά δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι η δραστηριοποίηση του ίδιου του κινήματος, των κατοίκων αλλά και καθενός/μιας που δεν ανέχεται ο δημόσιος χώρος, ο ζωντανός δημόσιος χώρος να γίνεται παιχνίδι ανάμεσα σε κράτος και επενδυτές, να αποστειρώνεται, να μετατρέπται σε ένα βουβό χώρο που προωθεί την κανονικότητα, την υποταγή και το φόβο. Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο ζωντανός δημόσιος αστικός χώρος, που βοηθάει την κοινωνικοποίηση, που βοηθάει να ορισούμε τις ζωές μας και όχι να μας καταστέλλουν οι κάθε είδους αστυνόμοι ή σεκιούριτι και τελικά μεταμορφώνει αυτόν τον αλλοτριωμένο χώρο και χρόνο της μητρόπολης σε κάτι ευεργετικό στα μέτρα του δυνατού μέσα σε αυτό το σύστημα. Ο αγώνας για την οικειοποίηση του δημόσιου χώρου είναι κομμάτι του ταξικού ανταγωνισμού και δεν πρέπει να υποτιμάται.
lev