Στο αστικό πανεπιστήμιο, το κυριότερο όργανο αποφάσεων των φοιτητών είναι η γενική συνέλευση του συλλόγου. Είναι λοιπόν επιτακτικό ζήτημα η προπαγάνδιση της στους φοιτητές και η ουσιώδης παρέμβαση με ξεκάθαρο λόγο σε αυτήν. Όμως τι είδους γενικές συνελεύσεις χρειάζεται το κίνημα των φοιτητών για να ενδυναμωθεί? Αυτό είναι ένα κρίσιμο ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί σε μερικές γραμμές ή από κάποιες πεφωτισμένες δυνάμεις, καθώς η απάντηση βρίσκεται μέσα στις ζωντανές κινηματικές διαδικασίες. Βέβαια είναι θεμιτό να καταγραφούν σκέψεις και προβληματισμοί γι’ αυτή τη διαδικασία του συλλόγου, οι οποίοι θα βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση και ερμηνεία της.
Γενική συνέλευση ως πεδίο συνδιαμόρφωσης ή ως πεδίο ταξικού ανταγωνισμού?
Η κοινωνία που ζούμε είναι μία ταξικά διαχωρισμένη κοινωνία, καθώς υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεσμένοι, αφεντικά και εργάτες. Άρα και το πανεπιστήμιο ως επιμέρους στοιχείο της υπάρχουσας κοινωνίας εμπεριέχει μέσα του τον ταξικό διαχωρισμό. Όλοι οι φοιτητές δεν έχουν κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις ούτε τις ίδιες καταβολές, γι ‘αυτό η οργάνωση των φοιτητών δεν πρέπει να γίνεται αόριστα και ακαθορίστα αλλά πάνω σε συγκεκριμένες ταξικές βάσεις. Ακόμα το γεγονός πως οι φοιτητές δεν καθιστούν μια ομοιογενής ομάδα με κοινά κίνητρα αποκλείει δυστυχώς την δυνατότητα στην σημερινή ταξική κοινωνία οι γενικές συνελεύσεις να αποτελέσουν διαδικασίες συνδιαμόρφωσης και σύνθεσης. Θεωρείται αδύνατο στις περισσότερες των περιπτώσεων οργανωμένες δυνάμεις ή άτομα που εκπροσωπούν το σάπιο αυτό σύστημα και αναπαράγουν τις λογικές του ατομικισμού, του καριερισμού και της απάθειας να συνεργαστούν και να συμπράξουν σε απελευθερωτική κατεύθυνση με δυνάμεις ή άτομα που θεωρούν ως σημαντικές τις αξίες της αλληλεγγύης , της αλληλοβοήθειας και της αξιοπρέπειας και αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο. Είναι επιζήμιο να παραγνωρίζουμε και να αγνοόυμε τις ταξικές διαφορές και να απολιτικοποιούμε το πανεπιστήμιο, γιατί με αυτόν τον τρόπο του αφαιρούμε την φανερή ταξική του υπόσταση και χωρίς αυτήν την σημαντική ερμηνεία του πανεπιστημίου, χάνεται η δυνατότητα πιο ουσιαστικής και πιο δημιουργικής παρέμβασης σε αυτό. Η γενική συνέλευση των φοιτητών σε αυτό το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο/εργοστάσιο και φορέα των αστικών κοινωνικών σχέσεων μάλλον ταιριάζει καλύτερα σε συνέλευση σωματείου που υπάρχουν ριζικές διαφωνίες και ασυμβίβαστα μεταξύ τους σκεπτικά. Έτσι λοιπόν προκειμένου να παρθούν αγωνιστικές και προωθητικές για το κίνημα αμφισβήτησης αποφάσεις θα πρέπει να παρέμβεις με σαφή ανατρεπτική κατεύεθυνση και να ανταγωνιστείς μέσα σε αυτό το χάος τις αντιδραστικές δυνάμεις είτε ως άτομο είτε πιο δυναμικά μέσα από μία οργανωμένη με οριζόντιες διαδικασίες ομαδοποιήση.
Ευκαιρίες για συνδιαμόρφωση
Επειδή όπως τονίστηκε παραπάνω η γενική συνέλευση είναι μια διαδικασία διαμάχης τις περισσότερες των περιπτώσεων ανάμεσα σε διαφορετικές οπτικές και εν τέλει ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, υπάρχουν άλλες ευκαιρίες συνδιαμόρφωσης ισότιμα μεταξύ των ατόμων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συντονιστική επιτροπή κατάληψης, που είναι ανοικτή και πραγματοποιείται μετά από απόφαση της γ.σ. για κατάληψη και έρχεται να συμπληρώσει την κατειλημμένη σχολή με δράσεις και εκδηλώσεις(σε αυτό το σημείο δε θα σχολιάσουμε τις προσπάθειες των αριστερών για καπέλωμα και ηγεμονία σε αυτά τα συντονιστικά). Σε μια τέτοια διαδικασία είναι αναγκαίο ο καθένας που συμμετέχει να εκφράζεται και να τοποθετείται, να αναλαμβάνει ευθύνες χωρίς αρχηγούς και να προτείνει ιδέες. Άλλες ευκαιρίες είναι πρωτοβουλίες φοιτητών/τριών για διάφορα θέματα.
Η γενική συνέλευση, με τις όποιες προβληματικές της, στο σημερινό αστικό πανεπιστήμιο αποτελεί ένα πεδίο κοινωνικοπολιτικής ζύμωσης και δεν πρέπει να απαξιώνεται. Επιπλέον, είναι αναμφίβολα μια ευκαιρία παρέμβασης, μια ευκαιρία να ακουστεί, να διαδοθεί και να ενδυναμώσει η ελευθεριακή και αυτόνομη σκέψη, να γίνουν γνωστές οι ιδέες της αλληλεγγύης και της αυτόοργάνωσης και η δυνατότητα για τη ύπαρξη ενός καλύτερου και δικαιότερου κόσμου χωρίς αφεντικά .
ελευθεριακή τοπογραφία
χαρτογραφώντας την κοινωνική απελευθέρωση