Στη σημερινή συγκυρία όπου η αστική τάξη και οι λακέδες της έχουν εξαπολύσει δριμύτατη επίθεση στα εργαζόμενα και εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας, το αστικό πανεπιστήμιο ως μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας αποτελεί αναμφίβολα πεδίο ταξικού και κοινωνικού ανταγωνισμού. Έτσι λοιπόν καθίσταται ζήτημα ουσίας η συνεχής και συνεπής παρέμβαση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά  μέσα σε αυτό.

Γιατί οργάνωση?

Ο καπιταλισμός μέσω ιδεολογημάτων και βίας προσπαθεί να απομονώσει το άτομο και να το εξωθήσει σε ένα διαρκή πόλεμο εναντίον όλων προκειμένου να καταφέρει να επιβιώσει. Προσπαθεί να εκφυλίσει με κάθε τρόπο κάθε έννοια συλλογικής διεκδίκησης και  συλλογικής συνείδησης. Γι’ αυτό, είναι αναγκαία η συλλογικοποίηση των ατόμων σε κάθε κοινωνικό χώρο, όπως είναι δηλαδή και το πανεπιστήμιο. Μέσα από την οργάνωση σε ομάδες τα άτομα έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, μοιράζονται τις ιδέες τους, δημιουργούνται δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης, σπάει έμπρακτα ο απομονωτισμός και ο «φιλοτομαρισμός», πολλαπλασιάζεται η δυναμική της αντίστασης των εκμεταλλευόμενων και προκύπτει ένας συμπαγής και συνεκτικός λόγος εναντίωσης στο υπάρχον σύστημα με καλύτερα διατυπωμένες προτάσεις για μάχες στο σήμερα αλλά και σκέψεις για μια αυριανή κοινωνία. Ο ρόλος του αυθορμητισμού έχει δείξει τα όρια του στο κίνημα καθώς διαδραματίζει προωθητικό ρόλο μόνο στο ξεκίνημα μιας αντίστασης και μετά αδυνατεί να συνεχίσει το ίδιο ενδυναμωτικά με αποτέλεσμα να ατονίζει. Σε αυτό το σημείο οι σταθερές οργανωμένες δομές παίρνουν τη σκυτάλη και δίνουν την απαραίτητη ζωντάνια προκειμένου να διατηρηθεί η μαχητικότητα και η ανατρεπτική διάθεση του κινήματος.

Τι μορφής οργάνωση ?

Βασικό στοιχείο για μια κοινωνία αποτελεί η μορφή οργάνωσης της.  Ο τρόπος που συλλογικοποείται κάποιος δείχνει και τις επιθυμίες του για την οργανωτική μορφή της κοινωνίας που θέλει. Οι μορφές οργάνωσης ομάδων είναι διάφορες, όμως αν μπορούν να διαχωριστούν σε 2 μεγάλες κατηγορίες είναι οι εξής: οι κάθετες(από πάνω προς τα κάτω ) και οι οριζόντιες.

Οι κάθετες ή ιεραρχικές είναι απότοκο της ταξικής διαίρεσης των κοινωνιών. Ουσιαστικά εμποδίζουν την ολόπλευρη ανάπτυξη του ατόμου και το καθιστούν δέσμιο της εξουσίας των ανωτέρων του. Προωθούν την σκληρή πειθαρχία, τον ετεροκαθορισμό και την υποταγή.

Σε αντίθεση με το παραπάνω χρεωκοπημένο μοντέλο, οι οριζόντιες αντι-ιεραρχικές δομές εξασφαλίζουν την ισοτιμία των ατόμων σε μια ομάδα και δίνουν την ευκαιρία στο κάθε μέλος να εκφράζει τις απόψεις και τους προβληματισμούς του. Στις οριζόντιες μορφές οργάνωσης είναι περιττοί οι αρχηγοί, οι καθοδηγητές και οι αυθεντίες. Επίσης είναι σημαντικό να αναφερθεί πως «σπάει» εμπράκτως η λογική της ανάθεσης από μέρους ατόμων σε άλλα άτομα, και ο καθένας λαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του.

Όσον αφορά τις αποφάσεις, αυτές θα λαμβάνονται στη συνέλευση της ομάδας μέσα από συνδιαμόρφωση και σύνθεση( όλοι θα εκθέτουν τις απόψεις τους και θα προκύπτει το μίνιμουμ των συμφωνιών).Σε περίπτωση μόνο τακτικών ζητημάτων ενδείκνυται  ως ύστατη λύση η πλειοψηφία η ή συναίνεση κομματιού ατόμων, με σεβασμό βέβαια στις μειοψηφούσες απόψεις.

Τέλος να τονιστεί πως οι θέσεις και οι διαδικασίες της ομάδας είναι θεμιτό να είναι καταγεγραμμένες και τροποποιήσιμες προκειμένου να αποφευχθούν περιπτώσεις άτυπης ιεραρχίας, αλλά και για να μπορεί ο καθένας να ανατρέχει σε αυτές ισότιμα και όποτε θελήσει.

Αξιακά

Μία ομάδα που παρεμβαίνει σε ένα κοινωνικό χώρο καθορίζει από μόνη της την ταυτότητα της και αυτό την διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες. Στοιχειώδη αξιακά για μία ελευθεριακή/αυτόνομη ομάδα /σχήμα που παρεμβαίνει σε μία σχολή είναι : οι οριζόντιες δομές, η διαπίστωση για την εκμεταλλευτική και καταπιεστική φύση του υπάρχοντος συστήματος που πρέπει να ανατραπεί, η μη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες ως αναπαραγωγή της λογικής της ανάθεσης, η άρνηση καθοδήγησης από πολιτικούς φορείς, η εναντίωση σε λογικές ρατσισμού, φασισμού και σεξισμού, η ταξική φύση του πανεπιστημίου και πως ένα πραγματικά δημιουργικό πανεπιστήμιο θα είναι δυνατό να εμφανιστεί σε μία αταξική κοινωνία.

Συμπεράσματα

Καθίσταται, λοιπόν, αναγκαία η δημιουργία όσο το δυνατόν περισσότερων τέτοιων ταξικών ομάδων στα πανεπιστήμια που θα παρεμβαίνουν όπου τους δίνεται η ευκαιρία στο σημερινό πανεπιστήμιο-κάτεργο και θα θέτουν και επιμέρους διεκδικήσεις στο προσκήνιο (βιβλία, στέγαση, ανθρώπινοι ρυθμοί σπουδών ) αλλά και θα έχουν ως ορίζοντα το συνολικό γκρέμισμα του καπιταλισμού και τη δημιουργία μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας στην οποία θα λειτουργήσει ένα πανεπιστήμιο απαλλαγμένο από λογικές κέρδους, καριερισμού και τις επιταγές της αγοράς.

ελευθεριακή τοπογραφία 

χαρτογραφώντας την κοινωνική απελευθέρωση

Το εκπαιδευτικό σύστημα, στον καπιταλισμό αποτελεί έναν από τους πλέον κομβικής σημασίας ιδεολογικούς μηχανισμούς του. Ειδικότερα ο θεσμός της ανώτατης εκπαίδευσης εξυπηρετεί το κεφάλαιο και το κράτος με πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Πέρα από την προώθηση των κυρίαρχων ιδεολογιών, ο θεσμός αυτός παράγει και κέρδος για τους καπιταλιστές μέσω διάφορων ερευνών και προγραμμάτων. Σε αυτό, λοιπόν, το αστικό πανεπιστήμιο οργανώνονται και δρουν ομάδες(παρατάξεις, σχήματα, στέκια) διαφόρων «αποχρώσεων» και πεποιθήσεων, που η καθεμία έχει διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας και διαφορετικούς σκοπούς.

Οι καθεστωτικές φοιτητικές παρατάξεις (ΠΑΣΠ,ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) και διάφορες άλλες με ακροδεξιό-φασιστικό λόγο ντυμένο με «ανεξάρτητο μανδύα» φιλικά προσκείμενες κυρίως στη δεύτερη, συνθέτουν το τοπίο των συντηρητικών δυνάμεων στις σχολές. Αυτές οι δυνάμεις αποτελούν αδιαμφισβήτητα όργανο του συστήματος, καθώς εμποδίζουν και συκοφαντούν αγώνες και διεκδικήσεις, αναπαράγουν συνεχώς τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό και δέχονται αδιαμαρτύρητα, τις περισσότερες φορές, τις μεταρρυθμίσεις που κάνει το κράτος προκειμένου να καταστήσει πιο επικερδές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες το πανεπιστήμιο. Tις οποίες φορές διαφωνούν με κάποιο σχέδιο του κράτους, οι αντιστάσεις τους ή είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες ή προσπαθούν μάταια να πιέσουν με άκρως θεσμικές λύσεις όπως απλές επιστολές.

Οι παρατάξεις αυτές δεν στοχεύουν στην δημιουργία ενός δυναμικού φοιτητικού και ενός ευρύτερα κοινωνικού κινήματος ανατροπής, καθώς ο ρόλος τους είναι να παθητικοποιούν τους φοιτητές και να εκφυλίζουν κάθε συλλογική διαδικασία αμφισβήτησης του υπάρχοντος.

Από την άλλη πλευρά, στο πανεπιστήμιο υπάρχουν και φωνές αντίστασης στα σχέδια του κράτους, με ταξική ανάλυση, που θέτουν πιο ειλικρινείς προβληματισμούς σε σχέση με τις παραπάνω ενσωματωμένες στο σύστημα παρατάξεις. Όμως  δε σημαίνει πως οτιδήποτε εναντιώνεται στους κρατικούς σχεδιασμούς, προτάσσει ταυτόχρονα και μια ουσιαστική λύση.

Προβληματικό σημείο διαδραματίζει η λογική της ανάθεσης και της πρωτοπορίας πάνω στην οποία στηρίζονται διάφορες αριστερές παρατάξεις, αυτό εκδηλώνεται και μέσω της λειτουργίας τους αλλά και μέσω των εκλογών. Αυτές οι λογικές κρατούν δέσμιο το κίνημα και δεν δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε μαζικοποιηθεί και να δυναμώσει και να γίνει πραγματικός παράγοντας ανατροπής,δεδομένου του ότι ο φοιτητής δεν κάνει τον αγώνα δικιά του υπόθεση αλλά ελπίζει σε σωτήρες.

Ένα ουσιαστικό βήμα για συνεπής και συνεχής οργάνωση των φοιτητών με ταξικά κριτήρια, είναι η δημιουργία περισσότερων αντι-ιεραρχικών, συλλογικών και αυτόνομων δομών, μακριά από λογικές αντιπροσώπευσης και ιδιώτευσης. Δομές, οι οποίες θα αποφασίζουν με συνδιαμόρφωση και δε θα είναι ουρά κανενός πολιτικού φορέα, θα παρεμβαίνουν σε κάθε δυνατή περίπτωση,  θα συνδέονται μεταξύ τους και θα συντονίζονται έτσι ώστε η απάντηση να είναι συνολικότερη και αποτελεσματικότερη, θα θεωρούν σημαντικές τις μερικές διεκδικήσεις αλλά δε θα μένουν εκεί διότι θα έχουν ως απώτερο στόχο την κατάργηση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΗ

ελευθεριακή τοπογραφία

χαρτογραφώντας την κοινωνική απελευθέρωση